HANAMI

Święto hanami obchodzi się na przełomie marca i kwietnia. Nazwa dosłownie oznacza "oglądanie kwiatów" I nic w tym dziwnego! Hanami to święto dziś głównie towarzyskie, polegające na zorganizowaniu w parku pikniku z najbliższymi i podziwianiu kwiatów wiśniowych. "Wielki piknik" trwa kilka dni.
Przygotowania zaczynają się już pod koniec lutego. Wtedy zakwita śliwa (ume). Zaczyna się wielkie odliczanie do hanami. Każdego dnia radia i telewizja nadają komunikaty o kwitnieniu wiśni. Kiedy w końcu sakura, bo tak po japońsku nazywa się wiśnie, zakwita rozpoczyna się wspólne biesiadowanie w parkach. Kwiaty szybko jednak opadają. Przesłanie tego święta to podziw tego co piękne i ulotne.
Tradycje hanami sięgają VIII wieku. Jednak świętowała tylko arystokracja. Dopiero w XVII wieku stało się świętem dla wszystkich.
Teraz opowiem o zwyczajach tego święta. Jak już wcześniej wspominałem jest to święto, które dziś jest okazją do spotkań. Oprócz podziwiania wiśni ludzie poczas pikniku jedzą i piją, śpiewają karaoke, oraz robią sobie zdjęcia. Co ciekawe, hanami świętuje się także nocą. Nazywa się to yozakura. Oznacza to nic innego jak podziwianie kwiatów nocą.
Najsłynniejsze pikniki mają miejsce w tokijskim parku Ueno. Kilkudniowa zabawa trwa to momentu opadania kwiatów na ziemię. Ponieważ zasypują one wszystko, mówi się na to "burza wiśniowego śniegu"

Zdjęcie nr.1














Zdjęcie nr 2














Zdjęcie nr 3











ZDJĘCIA POCHODZĄ ZE STRON: NR1- city.sendai.jp , NR 2- japan-hopper.com , NR 3- travelpod.com

IKEBANA

W Japonii układanie kwiatów to nie jest tylko sztuka dekoratorska, lecz obrządek o bardzo bogatej tradycji. Nazywany jest ikebana.
Jest ustawiana w honorowym miejscu domu, żeby wszyscy goście mogli podziwiać kunszt artystyczny pani domu. Cel ikebany to nie tylko zachwycanie oczu oglądających. Kompozycje mają wyrażać piękno fizyczne i duchowe. Potrzeba jednak głębokiej treści do ikebany. To ważne przy tak estetycznej, pięknej i wyrafinowanej kompozycji. W Japonii powstaje coraz więcej szkól ikebany, które uczą tej klasycznej i tej nowoczesnej.
Podstawą układania ikebany jest wiedza o znaczeniu poszczególnych kolorów w Japonii. Trzeba również odpowiednio dobrać barwy. Istotny jest też układ i wysokość kwiatów w pachnącej kompozycji. Najwyższy kwiat ustawia się zazwyczaj w środku. Symbolizuje on niebo. Pozostałe elementy (których jest dwa) to symbol człowieka i ziemii.
Początki ikebany sięgają wieku VI oraz buddyjskich klasztorów. To właśnie tam zaczęto układać kwiaty, by ich gałązki i pąki były skierowane ku niebiosom.
Style ikebany:
- rikka , oznacza to stojące kwiaty. Jest bardziej skomplikowany od tego, co wymyślono w buddyjskich klasztorach. Symbolika barw jest jeszcze bardziej rozbudowana. Symboliczne są tu nawet gatunki kwiatów! Rozwinął się w wieku XIV. Dominował do XVII w. W tym samym wieku zrodziły się filozoficzne założenia ikebany. Były one oparte na Konfucjanizmie.
- nageirebana, oznacza kwiaty wrzucane. Ten styl dał początek wielu popularnym dziś gatunkom. Niestety nie posiadam informacji na temat tego stylu.
- moribana, oznacza spiętrzone kwiaty. Styl ten został zapoczątkowany w drugiej połowie XIXw. Zapoczątkował większą swobodę w tworzeniu kompozycji z kwiatów. Jest to odtworzenie fragmentu krajobrazu albo ogrodu w miniaturze.
-morimono, to styl w którym potrzebne są także owoce. Układane są w plecionym, wiklinowym koszyku.
-kakebana, ten styl z kolei tworzony jest nie z kwiatów, a z gałązek, owoców drzew oraz pnącz. Układane są w niskich naczyniach np.miseczkach.
-gigant, są to pokaźne kompozycje służące najczęściej
do dekoracji miejsc użyteczności publicznej. Ciekawostka: największa kompozycja została stworzona przez mistrza stylu Sofu Teshigahanę.
Zdjęcie ikebany pochodzi ze strony japoland.pl

KIOTO- DANE PODSTAWOWE

Nazwa miasta:Kioto
Prefektura:Kioto
Wyspa główna:Honsiu
Liczba mieszkańców: ok. 1,47 mln
Największe atrakcje (według przewodnika Baedeker): Targ Nishiki, Świątynia Nishi-Honganji, Sanjusangen-do,Kiyomizudera, Nijo-jo, Chram Fushimi-Inari, Ryoanji, Kinkakuji (Złoty Pawilon)
Oficjalna strona: http://www.city.kyoto.lg.jp/ (po japońsku), http://www.city.kyoto.jp/koho/eng/ ( po angielsku)
Ciekawostki: Miasto (z przerwami) było siedzibą cesarską od 794 do 1868 r. . Miasto początkowo nazywało się Heiankyo, póżniej Miyako, następnie Muromachi , dopiero potem- Kioto. Kioto to drugie po Tokio najchętniej odwiedzane miasto japońskie. Miasto do dziś ma dużo dawnej atmosfery, gyż jako jedyne miasto wyszło z II wojny światowej właściwie bez szwanku.

CEREMONIA PARZENIA HERBATY

Na dobry początek rozpocznę pisanie o Japonii od opisania rytuału picia herbaty.
W Japonii picie herbaty to złożony rytuał, który pozostał niezmienny od wieków.Nazywany jest chanoyu, chado lub sado.
Jego twórcą był niedoszły buddyjski mnich Murata Mokichi, zwany też Murata Shuko. Wyrzucany był z kolejnych klasztorów, ponieważ był senny.Poradził sobie z tym radzić, gdy zaczął pić dużo zielonej herbaty. A że był bardzo towarzyskim człowiekiem, zapraszał na picie swoich znajomych. Te spotkania przerodziły się w prawdziwą ceremonię. Muratę wyrzucono z klasztoru, co prawda, ale zostal pierwszym mistrzem ceremonii herbacianej.
Do dziś ten ceremoniał odbywa się w specjalnie przeznaczonym do tego pawilonie chashitsu. Wejście do niego ma tylko kilkadziesiąt centymetrów, więc trzeba tam wpełznąć. Ma to symbolizować równość wszystkich uczestników ceremonii.Wewnątrz są maty tatami , poduszki i palenisko. Na palenisku ustawiany jest kociołek chagama, który jest przeznaczony do gotowania wody. Uczestnicy rytuału ubrani są w strój odświętny. Poruszają się według ustalonego wzorca. Ważne są:
-ilość kroków,
-sposób siadania,
-miejsce w którym odbywa się rytuał,
-głębokość ukłonów,
-ton głosów,
-kolejność poruszania tematów podczas ceremonii.
Wypada rozmawiać o pięknie otaczających uczestników spotkania przedmiotów. Można też przynieść własne. Nie powinno się rozmawiać o pracy, polityce i pozostałych sprawach codziennych.
Rytuał rozpoczyna się od podania gościom lekkiego posiłku, zwanego kaiseki. Herbatę parzy się w glinianej tarce(chawan) i uciera za pomocą bambusowego mieszadła (hisaku). Późniejszy smak napoju nie przypomina tego, co znają Europejczycy. Ten zawiesisty napój zwany jest koicha. Wszyscy piją go z jednego naczynia. Dopiero potem goście otrzymują w osobnych czarkach lżejszą herbatę (matcha).
Szczegółowy opis rytuału w kolejnych postach.
Zdjęcia pochodzą ze stron: geishablog.com ( zdjęcie parzenia herbaty) oraz ze strony visitjapannow.com (herbata z ceremoniału)

WITAM!

Witam na moim blogu o Japonii! Będę tu pisać ogólnie o tym kraju.
ZDJĘCIE W NAGŁÓWKU BLOGA POCHODZI ZE STRONY PAPAYAMAYA.PL