BONSAI

Sztuka uprawiania "roślin na tacy" ( to właśnie oznacza nazwa bonsai) pojawiła się w Japonii najprawdopodobniej już w VIII w. Jednak pierwsze wzmianki i rysunki na ten temat pojawiły się dopiero w XIV w. Do tego czasu sztuka miniaturyzowania drzew w Japonii osiągnęła doskonałość. W Chinach natomiast podupadła.
Początkowo hodowla bonsai należała do arystokratów, lecz już od XVIII w. bonsai stało się czymś powszechnym. Hodowane w ten sposób drzewa i krzewy rosną w specjalnych pojemnikach. Bonsai tak naprawdę nigdy nie jest gotowe. Trzeba regularnie podcinać mu korzenie, gdyż jeżeli się ten proceder zaniedba roślina urośnie do swych naturalnych rozmiarów. Należy także usuwać pędy. O ile wiadomo już co trzeba robić z korzeniami, to co należy zrobić, by zmniejszyć grubość pnia? Otóż, należy to zrobić przez okład powietrzny. Polega to na założeniu wokół pnia pętli z drutu, tak by wciął się w korę. W nacięcie należy włożyć mech i ziemię. Jeśli umiejętnie się przeprowadzi ten proces, to liczyć można nie tylko na wymarzoną grubość pnia, ale też drugie drzewko.
Jak już wyżej wspominałem, bonsai nigdy gotowe nie jest. Zawsze trzeba je pielęgnować wymienionymi wyżej sposobami , by zachowało nadany przez twórce kształt. Samo uzyskanie doskonałej formy zajmuje wiele lat. Niekiedy jedno Bonsai przekazywane jest z pokolenia na pokolenie. Drzewko bonsai należy regularnie nawozić i podlewać. Jest to więc zajęcie wymagające zaangażowania i wielkiej systematyczności.
Do tworzenia bonsai najlepsze są drzewa i krzewy o zdrewniałych pędach. Znawcy tej sztuki najbardziej cenią bonsai z sosen, cisów i jałowców.



















Zdjęcie pochodzi ze strony zyjacyogrod.pl